خامنه ای و یاران خلافکارش

مردمی که روزانه در روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و… سخنان نزدیکان رهبری را می‌بینند و می‌خوانند متوجه می‌شوند که بیشترین اهانت‌ها، دروغ‌ها، تهمت‌ها، تهدیدها و… از طرف نزدیکان و چاکران آستان رهبر است: طائب، نقدی، فیروزآبادی، جعفری، صفارهرندی، حسین شریتمداری، جنتی، علم‌الهدی، احمد خاتمی، سعیدی، صادق لاریجانی فقط تعدادی از صدها مخلص و چاکر ایشان هستند که آزادند تا به رییس‌جمهور منتخب مردم، وزرا و نمایندگان غیر وابسته مجلس، اعضای احزاب و گروه‌ها و سیاسیون هر گونه سخنی را بگویند و هر گونه عملی را انجام دهند. چاکران و نزدیکان همان‌ها هستند که رهبر هفته گذشته خواستار آن شد که به این بچه‌های مؤمن و انقلابی تندرو نگویند.
اینها چه کسانی هستند که رهبر همگان را به مراعات آنها فرا می‌خواند؟ حمله‌کنندگان به سفارت‌های انگلیس و عربستان و… حمله‌کنندگان به هر تجمع سیاسی که صلاح بدانند در قم و ورامین و خوزستان و… حمله‌کنندگان به هر تجمع فرهنگی و هنری در تهران و کاشان و… مخالفین قسم‌خورده برجام و هر قراردادی که به نفع ملت و کشور باشد، مخالفین لغو تحریم‌ها و نعمت دانستن تحریم و کاغذپاره خواندن آنها، روحانیون متحصن در مقابل مجلس.
آیا این اعمال رهبری و حمایت ایشان از نیروهای خودسر و یاغی و سکوت در مقابل هجمه‌های روزانه نزدیکان و منصوبین ایشان صحیح است؟
آیا رهبر حق دارد که از خلافکارانی که با حمله به سفارتخانه‌های خارجی باعث هزینه‌های مادی چند میلیاردی و هزینه‌های معنوی غیر قابل جبران شده‌اند دفاع کند و از همگان بخواهد احترام آنها را نگهدارند؟
آیا رهبری کشور بزرگ ایران با این تاریخ و تمدن عظیم، انسان‌های متفکر و فرهیخته، متخصص و متدین بایستی اشخاص متهتک و دروغگو و بی‌ایمان را بر پست‌ها و مقام‌های مختلف کشور منصوب کند؟ و این قبیل افراد بایستی در حلقه مشاورینش باشد؟
آیا در قوه قضاییه، قضات عادل و عالم و مجرب کم هستند که اشخاصی چون لاریجانی و اژه‌ای و رییسی و به تبع آنها افرادی چون سعید مرتضوی، دولت‌آبادی، صلواتی، مقیسه و… باید اختیار این قوه را که باید مظهر عدالت و قانون باشد را در دست داشته باشند؟
منصوبین رهبر در سپاه و بسیج و ارتش و روزنامه‌ها و دانشگاه‌ها و ادارات و… هم متاسفانه همینطور است.
این اعمال که فقط گوشه‌ای از آنها بیان شد مصداق ضرب‌المثل شیرین فارسی است که “متولی باید حرمت امام‌زاده را نگه بدارد” و رهبر است که بایستی حرمت منصب رهبری را نگه دارد.
پایان کار محمدرضا پهلوی و بسیاری از دیکتاتوران جهان باید برای همه صاحبان قدرت باعث عبرت باشد که اگر حکومت به زمام‌داران قبلی وفا کرده بود هرگز نوبت به بعدی نمی‌رسید.

منبع سایت کلمه