سیاست گران شدن قیمت نفت در واقع سیاست برنامه ریزی شده‌ای بود از سوی آمریکا و متّحدان غربی او که بعد از واقعه ۱۱ سپتامبر و پیش بینی دوران بسیار متلاطم در خاورمیانه از سوی آمریکا و سیاست های استراتژیک آن برای تامین امنیت انرژی که متاسفانه نتیجه آن را به بهترین شکل برای آنها می توانیم مشاهده کنیم. با قیمت های پایین نفت آن ها هرگز نمی توانستند به سوی بهر‌وری بهتر انرژی و منابع جدید شن های نفتی و شیل نفتی حرکت کنند، فرق یک کشور توسعه یافته با ما یا روسیه در همین است، آنها در کوتاه مدت و یا میان مدت حاضرند ضرر کنند ولی در بلند مدت که حالا است منافع استراتژیک امنیتی و اقتصادی خود را پیش ببرند، نه مانند ایران و روسیه و ونزوئلا که سر مست از گران شدن نفت، قطعنامه را ورق پاره بنامند، و یا مانند پوتین برای اروپا و آمریکا شاخ و شونه بکشند و در رویای باز گرداندن اروپای شرقی و تزار و ابر قدرتی گرفتار شوند و یا مانند چاوز، با نفت مجانی بری کوبا به بهای بیچارگی جمعیت ۲۸ میلیون نفری خود، دم از نابودی زود هنگام آمریکا بزنند. جالبش این است که پوتین مانند مسئولان دولت سابق، هرگز، حتی در بد‌ترین سناریو هم پیش بینی نمی کرد قیمت نفت در اوج درگیری خاورمیانه، اکراین و تهدید روسیه به قطع نفت اروپا، ظرف ۴ ماه ۴۰ درصد کاهش بیابد که اگر حتی در خواب هم دیده بود، چنین بی محابا با غرب طرف نمی‌شد.
ولی همین جا باید از پوتین تشکر کرد که با این غرور بیجا و اشتباه استراتژیک خود، باعث شد آمریکا و غرب موقتاً برای چند سال از سیاست گران کردن قیمت نفت دست بکشند و از این طریق برای بلند مدت شانس بیشتری را به ایران و سایر کشورهای نفت خیز دادند که بتوانند برای مدت طولانی تری منابع نفت خود را بی ارزش نبینند، اگر به خاطر روسیه نبود، آمریکا و غرب همچنان نفت ۱۰۰ دلاری را در دستور کار خود داشتند و تا چند سال دیگر اصولاً تیر خلاص را به ارزش استراتژیک نفت و گاز می‌زدند، همانطور که چند ده سال قبل با همه گیر شدن مصرف نفت که انرژی جدیدی بود، این تیر خلاص را به منابع عظیم ذغال سنگ دنیا زدند و آن را یک ماده معدنی کم بها کردند. به هر حال اگر ارزان شدن نفت به خاطر ایران بود, این برنامه ارزان شدن نفت را ۲۰۱۱ اجرا می کردند، ولی با تحریم نفت ایران در عمل حتی همچنان به دنبال نفت ۱۰۰ دلاری بودند، چون با کاهش تولید نفت ایران به دلیل تحریم ها، قیمت ها بالا باقی ماند.
از همین زاویه و به همین دلیل است که آن ها به عربستان یا هیچ کس دیگر اجازه نخواهند داد که قیمت نفت را برای طولانی مدت به زیر ۵۰ دلار برسانند، چون برای آن ها اتفاقی که افتاده، فقط یک مکثی است در یک سیاست بلند مدت که برای دو تا ۴ سال ادامه خواهد یافت و وقتی به اهداف ژئو پولتیک خود که ضعیف کردن روسیه است، رسیدند، دوباره به همان سیاست بلند مدت خود برای جایگزینی نفت شیل آمریکا که همین حالا حداقل با ۹۰۰ میلیارد بشکه ذخیره فقط در آمریکا از همه ذخائر نفت اوپک بیشتر است بٔر خواهند گشت. عربستان در تمام این پروسه فقط نقش شیر نفتی دست آن ها را داشت بدون کوچکترین اراده. طرف ایران و روسیه در واقع عربستان نیست، این آمریکا و غرب است و در نهایت همان شرکت‌های نفتی که توسط محافل طرفدار اسرائیل اداره و مالکیت می شوند.
کاش ایران، روسیه و ونزوئلا این توان و این بینش را داشتند که قیمت نفت را به راستی به ۲۰ دلار برسانند تا ضمن متلاشی کردن برنامه بلند مدت استفاده از منابع شیل و شن نفتی آمریکا و کانادا، عربستان را تحت فشار قرار می‌دادند، و توسعه ماشین های برقی و پیشرفت تکنولوژی در کاهش مصارف ماشین ها و صنایع را آهسته می کردند ولی افسوس که این ۳ کشور( ایران، روسیه و ونزوئلا) که دارای بالاترین منابع نفت و گاز جهان هستند، این چنین در گیر رکود، سقوط اقتصادی، تورم و افت ارزش ارز ملی و …هستند، این معجزه ایست که فقط از مدیریت‌های جهانی این سه کشور بٔر می اید!
Leave a Reply