از زمان امضای توافق هسته‌ای مسائل زیادی در ایران تغییر کرده است. به نظر می‌رسد آنچه که به عنوان پیروزی بزرگ دیپلماتیک برای دولت حسن روحانی بود اکنون به مسئولیت و بدهی برای وی تبدیل شده است.توافق هسته‌ای جمهوری اسلامی و قدرت‌های جهانی، نتیجه مذاکرات فشرده‌ای بود که همزمان با روی کار آمدن حسن روحانی در تهران در آگوست سال 2013 آغاز شد. اما از زمان امضای توافق در سال 2015 سرعت اجرای آن بسیار کند بوده است. پیام انتخاباتی حسن روحانی ساده بود؛ ایران به اعتدال و خروج محتاطانه از انزوا و آزادسازی اقتصاد از بند تحریم‌های اقتصادی نیازمند است.
توافق هسته‌ای جمهوری اسلامی و گروه 5+1 شرایط را برای محدود کردن برنامه هسته‌ای تهران و بازرسی از تأسیسات هسته‌ای این کشور فراهم کرد. این راهی بود که بیت رهبری نظام اسلامی بوسیله آن به غرب نشان داد که به دنبال تولید سلاح هسته‌ای نیست تا در مقابل آن غرب برداشته شدن تحریم‌ها را بپذیرد. اما اعمال تحریم‌های جدید کنگره علیه حکومت اسلامی ایران و باقی ماندن تحریم‌های مرتبط با حمایت جمهوری اسلامی از تروریسم و نقض حقوق بشر،تحقق وعده‌های توافق هسته‌ای را زیر سؤال برده است. موضوعی که خبر خوبی برای روحانی و رفسنجانی نیست. شایان ذکر است در حالی که بسیاری از هیئت‌های تجاری غربی و آسیایی پس از توافق عازم تهران شدند، پیشرفت اقتصادی در جمهوری اسلامی بسیار کند و آهسته بود چرا که مؤسسات مالی جهانی همچنان در تعامل با ایران ریسک‌پذیر نیستند. در نتیجه می‌توان گفت بهبود شرایط اقتصادی مورد انتظار، همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است.
Leave a Reply