فراموش نکنیم که هر فرد آزادیخواه و دمکراسی خواهی ، مبارز نیست !

امروزه بسیارانی از ایرانیان و شاید بیش از ۹۰ درصد آنان خواستار رسیدن به آزادی و لمس دمکراسی در زندگی جاری خود هستند ولی آیا اینکه برای رسیدن به این آرزوی خود اقدام عملی می کنند یا نه ، وجه تمایزی است برای بخشیدن یا نبخشیدن صفت مبارز به آن فرد و افراد .در میان مخالفین با رژیم جمهوری اسلامی ،بیشتر شاهد جمعیت انبوهی از آزادیخواهان و دمکراسی طلبان بی عملی هستیم که تنها به بیان آرزوهای خود بسنده می کنند و یا در جایگاه کنشگری ، منتظر می مانند تا رژیم حرکتی را انجام دهد و این افراد یا سازمانها به آن واکنش نشان دهند و ان هم واکنشهایی با خطوط قرمز از پیش تعیین شده از نوع مدنی و بدون خشونت !

صدور بیانیه های واکنشی و راه انداختن کمپینهای مختلف از جمله برای درخواست آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی ، در حالی که اصل قضیه دستگیری آنان باید مورد حمله قرار گیرد و یا درخواست توقف اعدامها که در اصل باید بدنبال راهکاری برای توقف آن ها حتی بصورت تهدید رژیم به واکنش متقابل و برخورد انتقام جویانه ، نمونه هایی از عملکرد مخالفین بی عمل رژیم و یا بهتر بگوییم عافیت طلب و بقول خودشان خشونت پرهیز می باشد .به نظر می رسد این افراد با شعار خشونت پرهیزی، بیشتر از ترس اعمال خشونت به خودشان در مسیر آزادیخواهی، به سر دادن این شعار روی آورده اند و به هیچ عنوان حاضر به هزینه دادن در رسیدن به آرزوهای شیک و آنکارد شده خود نیستند .

اینان نه زندان کشیده اند و نه طاقت زندان رفتن دارند ، اینان نه شکنجه شده اند و نه توان تحمل شکنجه را دارند ، اینان نه محروم از حداقلهای حقوق انسانی شده اند و نه تحمل این محرومیت ها را دارند ، اینان نه درد دوری از خانواده را چشیده اند و نه حتی توان فکر کردن به آن را دارند ….اینان فقط در بهترین حالت ، آزادیخواه اند با آرزوهای زیبا، در کنار زندگی روزمره خود! نه درد دوری از وطن و پدر و مادر و عزیزان دارند و نه دغدغه کار و شغل و موقعیت اجتماعی بر باد رفته و شاید تنها آرزوی برجسته شان ،دیدن کوه و دشت ایران و یا مردن در آن سرزمین باشد !اینان تنها هستند که باشند ! حال یا به خاطر ژست روشنفکری و به روز بودن و یا به خاطر اسم و رسم و آوازه تاریخی…

ولی یک مبارز نه تنها آزادیخواه و دمکراسی طلبِ عملگراست ، بلکه در این راه هزینه های متعددی را شخصاً متحمل شده و نیز در ادامه راه حاضر به پرداخت هزینه های محتمل است.یک مبارز هرگز از ابتدا نوع مبارزه خود را محدود نمی کند و برای خود و رسیدن به آرمانهای مقدس و بزرگش ، خط قرمزی را ترسیم نمی کند .یک مبارز خوب می داند که نوع مبارزه را حریف تعیین می کند ، یک مبارز می داند که از ابتدا نباید خیال حریف را راحت کند که با او به سختی و خشونت ، همچون خودش عمل نخواهد کرد . یک مبارز هوشیار است و میدان را به حریف نمی دهد !یک مبارز بخصوص اگر آرمان بزرگی چون نجات میهن و رهایی مردم از یوغ استبداد فاشیستی اسلامی را داشته باشد ، سخن پر اشتباه نمی گوید ، بیانیه پشت بیانیه نمی دهد، واکنشگر نمی شود و ….بلکه او عمل می کند و عمل می کند !
هوشیارانه ، با برنامه و بدون فوت وقت عمل می کند ، ضربه هایش را پی در پی و با روشهای مختلف بر پیکر حریف فرود می آورد و اجازه تفکر و دسیسه را از او می گیرد .یک مبارز ، حریف را واکنشگرا می سازد . و خود در تله واکنشگرایی نمی افتد .یک مبارز می جنگد ، با هر وسیله و امکانات ممکن و تا جایی پیش می رود که حریف یا پرچم سفید را بالا برده و تسلیم شود و یا از پای بیافتد .یک مبارز به هدف می اندیشد و گامهای یک مبارز محکمتر و بلندتر از هر گامی است که در میدان آزادیخواهی و حق طلبی ، برداشته می شود .

ایران ما امروز مبارز می خواهد .
ایران ما امروز سرباز می خواهد .
ایران ما امروز فرد عمل می خواهد .

همایون نادری فر