‏نافرمانی مدنی؛ مبارزه‌ای ماندنی با تأثیرات شگرف

نافرمانی مدنی عبارت است از گرفتن قدرت حاکمان توسط مردم. قدرت یک پدیده یکپارچه، یک‌جا و برگرفته از ذات کسانی که خود را صاحب قدرت می‌دانند، نیست. قدرت سیاسی و یا قدرت در هر منطقه، صرف‌نظر از ساختار سازمانی، به مردم آن منطقه مربوط می‌شود. جان سخن بر این پایه‌ است که ساختار قدرت تکیه بر فرمانبرداران قدرت دارد. اگر مردم از صاحبان قدرت اطاعت نکنند آنها هیچ قدرتی ندارند. تمامی ساختارهای موثر قدرت دارای سیستم‌های تقویت کننده و یا تهیج کننده فرمانبرداران‌شان (مردم) هستند. دولت‌ها روش‌های پیچیده‌ای را بکار می‌گیرند تا مردم را فرمانبردار نگهدارند. این سیستم‌ها با داشتن پلیس، قانون و سیستم‌های نظارتی و حتی خصوصیات فرهنگی منطقه‌ای، فرمانبرداری را به مردم القا می‌کنند. حکومتهای دیکتاتوری با تکیه بر این‌که قدرت آن‌ها یک پارچه و همیشگی است و با روش‌هایی مثل حبس، جریمه، محرومیت و یا مقام، ثروت و شهرت باعث حضور همیشگی مردم در این سیستم‌ها می‌شوند. با توجه به تحليل اساتيد جنبش پيشتازان مدنی و سياسی، به عبارت دیگر نافرمانی مدنی حرکتی است کە:

۱- قانون را نقض می‌کند و بر خلاف قانون است.
۲- چنین فعالیت‌هایی بە صورت عمومی و آشکارا انجام می‌شود.
۳- فعالیت‌ها بدون خشونت است.

نمونه‌های نافرمانی مدنی:

– تحریم انتخابات حکومت

– برداشتن سپرده‌های بانکی از بانک‌ها و تمامی بنگاه‌های اقتصادی متعلق به سران حکومت و وابستگان آن‌ها (از جمله صندوق‌های قرض الحسنه سپاه و بسیج…)

– عدم اعطای وام و امتیازات بانکی و تجاری به عوامل رژیم و کارشکنی در گشایش اعتبار برای آنها

– عدم پرداخت قبوض آب و برق و تلفن، گاز، مالیات‌های مقرر و عوارض شهرداری‌ها

– برپایی اعتصابات در بازارها، سازمان‌ها، نهادهای دولتی و حکومتی، شرکت نفت، فرودگاه‌ها، همچنین توسط رانندگان وسایل نقلیه عمومی

– انصراف از ثبت نام‌هایی که وجوهی را تحت عنوان پیش فروش اقلامی مانند خودرو، تلفن همراه و غیره دریافت کرده‌اند.

– دیوار نویسی خیابان‌ها و اماکن عمومی با تکیه بر هویت ملی و سمبل‌های میهنی

– شعارنویسی بر روی تصاویر سران رژیم و اسکناس‌ها علیه عملکرد حکومت

– معرفی سازمان‌های مبارزاتی، ثبت مشخصات رسانه‌ها و تریبون‌های در اختیار آن‌ها بر روی اسکناس‌ها (مانند فرکانس رادیو و تلوزیون‌های مبارز و پایگاه‌های خبری اینترنتی) و…