می‌خواهم با شما درباره نگرانی‌های‌تان از شرایط امروز و نیز آینده کشور که ریشه در تبه‌کاری‌های حساب‌شده‌ی فرقه اشغال‌گر ایران دارد، حرف بزنم. این فرقه در ۳۹سال گذشته، منابع طبیعی و حقوق مردم ایران را غارت کرده و با تمام توان در نابودی این سرزمین کوشیده است. این تبه‌کاران که از روز نخست با ایران و ایرانی سر ستیز داشتند، به سرزمین‌مان به مانندِ خاک بیگانه هجوم آوردند؛ تاریخ و سنت‌های دیرینه ما را نادیده گرفتند؛ هر کسی را که از خودشان نبود دشمن خواندند؛ جان غیرخودی‌ها را گرفتند؛ اموال‌شان را بردند و خانواده‌های‌شان را به اسارت در آوردند.
رژیمی که ۳۹ سال، حقوق مردم را به «هیچ» گرفته، ادامه‌دهنده راه کسی است که در پاسخ به این سوال که چه احساسی از بازگشت به ایران دارد، گفت: «هیچ». آری! این اقلیت تبه‌کار که سرزمین اهورایی و اجدادی‌مان را غصب کرده، «هیچ» احساسی به این مرز و بوم ندارد و تنها به دنبال غارت منابع و ثروت آن است.
اکنون، این فرقه تبه‌کار که پایگاهی در میان توده‌های دردکشیده و ستم‌دیده مردم ایران ندارد، هر روز خود را منزو‌ی‌تر می‌یابد و نگران از دست دادن قدرت خود، به‌وسیله مردمی است که تشنه آزادی‌اند و با فقر دست به‌گریبان. تبه‌کاران اشغال‌گر به‌واسطه وحشتی که از قدرت مردم دارند، به نیرنگ تازه‌ى ارعاب و ترساندن شما متوسل شده‌‌اند تا در سایه آن، به عمر نکبت‌بار و خانمان‌سوز خود ادامه دهند. این ترفند، اشاعه و ترویج فضای اضطراب و ترس و وحشت از حمله بیگانه، ناامنی، ناآرامی‌های قومی، و تجزیه مملکت است.
عزیزان من!
ایران را نمی‌توان تجزیه کرد! میهن ما در درازای تاریخ و به‌ویژه صد سال اخیر، از درون تحولات جهانی و منطقه‌ای، سرفراز بیرون آمده است. ایران، نه سوریه است و نه عراق و لیبی. شبیه‌ترین کشور به ایران، مصر است که هم‌چون ما، تاریخ و تمدنی دیرپا و شکوفا دارد.
در این میان، فراموش نکنیم که همه ما در مبارزه برای رسیدن به آزادی و حاکمیت ملی و رهایی از فقر، وظیفه‌ای مشترک داریم و در این راه، بی‌تفاوتی بخشی از مردم نسبت به خواسته‌های گروه‌های محروم و محذوف جامعه، خطایی است نابخشودنی!
گرسنه ماندن کودکی بی‌پناه، بی‌سرپرست ماندن یک خانواده، شرمندگی پدران و مادران از فرزندان‌شان به خاطر سفره‌هایی خالی، بی‌خانمان شدن کشاورزانی که آب و خاک‌شان از دست رفته، و… درد مشترک همه ما است و طبقه مرفه نباید نسبت به این‌همه مصیبت و فلاکتی که فرقه تبه‌کار بر سر بخش بزرگی از جامعه آورده، بی‌تفاوت و نظاره‌گر باشد.
هم‌میهنان عزیزم!
ایرانیِ سربلند، نباید محتاج صدقه و نان شب باشد. دادن نذری و صدقه، مرهم زخم‌های عمیق کارگری که دستمزدش ماه‌ها عقب افتاده و سفره‌‌اش خالی مانده نیست. او حقش را می‌خواهد. اکنون که کارگران و سایر گروه‌های ستم‌دیده جامعه ایران علیه ظلم به پا خاسته‌اند، وظیفه همه ما است که به آنها بپیوندیم؛ یارشان باشیم؛ و تنهای‌شان نگذاریم.
حق را باید با اراده ملی پس گرفت! هوشیاری، استقامت و ابتکار عمل شما در مبارزات حق‌طلبانه ماه‌های اخیر، نمایان‌گر یک نیروی فراگیر ملی است که رژیم را وادار به عقب‌نشینی در برابر خواسته‌های‌تان کرده است. راه نجات همین است و این نیروی بزرگ شما در نهایت، رژیم را تسلیم خواهد کرد.
Leave a Reply