در هفته ای که گذشت، اتفاقی بی سابقه در تاریخ معاصر ایران به ثبت رسید. برای نخستین بار پس از جنگ دوم جهانی و اشغال ایران توسط نیروهای شوروی و بریتانیا، ارتش یک کشور بیگانه از خاک ایران برای مقاصد نظامی استفاده کرد؛ استقرار بمبافکنهای ارتش روسیه در پایگاه نوژه در همدان برای حمله علیه مخالفان بشار اسد در سوریه. شایان ذکر است که حکومت برآمده از «انقلاب اسلامی» با افتخار فراوان،یک شعار را همراه تکرار می کرد: استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی!
«آزادی» که خیلی زود با کشتار و سرکوب همهی آزادیخواهان و دگراندیشان به مسلخ برده شد و استبدادی سیاه و مخوف همه جا را فراگرفت. «جمهوریت» نظام هم که در پای «ولایت» آن قربانی شد و ریاستجمهوری به یک مقام تشریفاتی و فاقد قدرت فروکاست که مانند عروسکی خیمهشببازی ارادهای از خود ندارد و عدهای از «پشت صحنه» او را به حرکت درمیآورند تا هر چهار سال یکبار در نمایشی فریبنده از تودههای مردم ماشین رایگیری بسازند.
و اما مانده بود «استقلال» که بهرغم وابستگیهای اقتصادی و نظامی شدید به خارج، این رژیم دستکم به بعد سیاسی آن خیلی مینازید، ولی اکنون با سپردن پایگاه نظامی همدان به دولت روسیه برای پروازهای نظامی و بمباران دیگر کشورها یعنی اقدامی که در تاریخ معاصر ایران پس از جنگ جهانی دوم بیسابقه بوده است عملا میخ تابوت آن هم کوبیده شده است.به راستی از شعار «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» چه مانده است؟ نه استقلال مانده، نه آزادی و نه جمهوری؛ تنها چیزی که مانده «اسلامی» است!
Leave a Reply